මානව සබඳතා සහ ශ්‍රී ලාංකික උගත් මිනිසා..................

මානව සබඳතා යනු ශ්‍රී ලංකාව වැනි පෙරදිග රටක නම් ඉමහත් වටිනාකමක් ඇති සමාජීය අවශ්‍යතාවයකි. මන්දයත් ශ්‍රී ලංකාවේ සියළු සංස්කෘතික , සමාජයීය මෙන්ම සදාචාරාත්මක යහජිවනය රඳා පැවති ඇත්තේ යහපත් මානව සබඳතාවන්හි ප්‍රතිපලයක් වශයෙනි. ඇඳි වත කුදු නොමැතිව මෙලොව උපදින මනුෂ්‍ය ප්‍රාණියා උපන් මොහොතේ දන්නා එකම කාර්යය වනුයේ බෑංගිරි ගසා හැඩීම පමනිකි. සියුමැලි, ළපටි මනුෂ්‍ය පැටියා අම්මා ,තාත්තා යන ආදරණිය මානව සබඳතාවයන් දෙක හා බැඳෙයි. හෙතෙම ඒ ආදරණියයන් දෙපල සමග දන ගාමින් ,වැටි වැටි නැගිටිමින් දෙපයින් නැගීසිටීමට උත්සහ ගනී. "ම්මා....තත්තා " යනුවෙන් බහ තෝරන්නට වෙර දරයි. මදක් හිතන්න අපි ඉපදෙන මොහොතේ අම්මා ..තාත්තා... යන ආදරණිය මානව සබඳතා ද්විත්වය අපට නොලැබුණි නම් මේ ලෝකය හමුවේ අපි කෙතරම් අසරණ වන්නේද? එපමණක් නොව ආච්චි අම්මා, සීයා, මාමා, නැන්දා, බාප්පා, පුංචි,ලොකුඅම්මා,ලොකුතාත්තා යනුවෙන් ඒ ආදරණිය මානව සබඳතා ද්විත්වය ඔස්සේ අපට දහසකුත් මානව සබඳතා ගොඩ නැගෙයි. මේ සියල්ලම අපිව අඩුවැඩි මට්ටම්වලින් පොතපතින්,යහ ගුණයෙන්,සිරිත් විරිත් වලින් සුපෝෂණය කරයි. මෙවන් මානව සබඳතා නොවන්නට බොහෝ දෙනෙක් අරුත්සුන් චරිත වනු ඇත. පෙරදිග රටවල සියළු හර පද්ධතීන්ගේ මූලය මෙම සචේතනික සමීප මානවසබඳතාවයන්ය. මෙලෙස වර්ධනය වන්නාවූ මානව සබඳතා පවත්වාගෙන යාමට සමාජය තුල විවිධාකාර සිරිත් විරිත්, ඇවතුම් පැවතුම් හා සාරධර්ම ඇත. ඥාතිත්වය එහි එක්තරා ආකාරයක් ලෙස කිව හැකිය. 

අහල පහල ගෙයක හෝ දන්නා අඳුනන තැනක මල ගෙයක් උන විට අපට කොපමණ වැඩ රාජකාරි තුබුනද අප අවසාන ගෞරව දක්වන්නට යනුයේ එය කලයුත්තක් නිසා වෙනි. "මැරුණ මිනිහා මැරුණා,දැන් ඉතින් එක බලන්න ගිහින් වැඩක තියෙයිද? අපේ කාලේ නාස්ති වෙන එක විතරයි වෙන්නේ.මොකද අපි ගිය කියලා පණ එන එකක් යැයි.. "සමහර විටෙක බටහිර චින්තනයට හිස් මස් ලේ නහර ආදීය පවා දන් දී එය තම ඇට මිදුළුවලටම කිඳා බස්සාගත් කෙනෙකුට ඔවුන්ගේ විශ්ලේෂණයන්ට අනුකුලව සිතෙන්නට පුළුවන. නමුත් ඔවුන්ට අමතකවූ එක දෙයක් ඇත පෙරදිග රටවල බොහෝදෙනා තම මානව සබඳතාවලට වටිනා කමක් දී ඇති බවය . එය මුල්‍යමය වශයෙන් මනින්නට යෑම උක්ත විශ්ලේෂකයෝ කර ගත්තාවූ මෝඩ කමකි. ඔවුන් සිතනුයේ යමක කරන්නේ නම් එය එයට වෙන්කළ කාලයට සධරණයක් මෙන්ම මුල්‍යමය වටිනාකමක්ද එක් කරමින් අවසන් විය යුතු බවය. මේ නිසාවෙන් ඔවුන් මළගෙයක අවසන් ගෞරවයට යන මිනිත්තු 5 කාලය අපතේ යැවීමක් ලෙස අර්ථදක්වනු ලැබේ. 

එලෙසම අපගේ හිතවතෙක් හෝ ඥාතියෙක් ගිලන්ව රෝහල් ගතකලවිට අප ඔහුගේ සුවදුක් බැලීමට යන්නේ අපිට ලැබෙන ඉටිගෙඩියක් නිසාවෙන් නොව එය රෝගයෙන් පිඩාවට පත ඔහුගේ සිත ශක්තිමත් කිරීමට හා "බය වෙන්න එපා..ඕන දෙකට අපි ඉන්නවා..ඉක්මනට සනීප වෙන්න " යන ධනාත්මක සිතුවිල්ල ඔහුගේ සිත තුල රෝපණය කිරීමටය. එය වෙදකමක් නොව හෙදකමකි. වෙදකමට නම් ඕන තරම් වෛද්‍යවරු ඇත. නමුත් හෙදකමට ඔහුට ඉන්නේ ඔහුගේ පවුලේ උදවිය හා හිතවතු පමණි. මේ සියල්ල පුගලයකුගේ මානව සබඳතා මත ගොඩනැගෙන දේවල්ය. "අපෝ...මොකටද අපි හොස්පිටල් එකට යන්නේ...ඔය ඕන තරම් ඩොක්ටර්ස්ලා ඉන්නේ ලෙඩාව බලා ගන්න.... මොකද අපි ගියා කියල බෙහෙත් දෙන්න දන්න එකක් යැයි....ඊට වැඩ හොඳ නැද්ද අපේ වැඩක් කරගෙන ඉන්න එක....නිකන් අපේ කාලේ නාස්ති වෙන එක විතරයි වෙන්නේ...." යනුවෙන් බහුතරයක් වූ බටහිරින් ආචාර්ය උපාධි ලබාගත් ඇදුරන් සියල්ල වනිජ්‍යකරණය වූ ලෝකයක තමන් සිටිතැයි සිතමින් කළමනාකරණ මුලධර්ම වලින් මානව සබඳතා ක්‍රමාංකනයකරණයට යෑමෙන් තමන්ගේ විකෘති ආත්මාර්ථ මානසිකත්වය ප්‍රදර්ශනය කරනු ලබයි. එලෙස සියල්ලෝම සිතුවේ නම් අද ලංකාව කෙසේ වෙතත් ශ්‍රී ලංකාවක් නම් නොමැත. ලෝකෝත්තර සුවය තවම නොලැබූ අපිට මේ ජීවිතය එක් තොටුපලක් පමණක් බවත් කාලය ආ පසු නැවත යායුතු බවත් යනකොට ගෙන යන්නට ඇත්තේ තමන් කල පව් පින් මිස කළමනාකරණයේ ඇති කෙස් පැලෙන තර්ක ගෙන ආ හැකි මුල ධර්ම නොවන බව උක්ත උගතුන්ට සිහි කැඳවනු කැමැත්තෙමි. වයසට ගිය දා ට වතුර උගුරක්‌ දෙන්නට යමෙක් ඉතිරි වන්නේද ඉන්න ටික කාලේදී මනුස්සයන්ව මනුස්සකමින් ඇසුරු කළහොත් පමණක් බවද මතක කර දෙමි. ටික කලක් ටික දෙනෙක් ඔබගේ උගත් කමට ගරු කරවී. නමුත් ඔබගේ අමනුස්සකම වැටහුන දවසට ඔවුන්ද ඔබට නැති වන්නේය. නමුත් ඔබ මනුස්ස කමින් ඉන්න කාලේ සිටියොත් හැම දෙනා හැම කලටම ඔබට ගරු කරන බව උක්ත ප්‍රාමාණික උගතුන්ට මතක්කර දෙන්නට කැමැත්තෙමි................