බදුල්ලට ගිය දුම්රිය සවාරිය..........

කලක පටන් සිත් තුළ නළියමින් පැවති කඳුකරය පැත්තේ රවුමක් ගැසීමේ ආශාව පසුගිය සතියේ මල් ඵල ගැන්විණි.මේ සටහන ඒ පිළිබඳවයි.

අප නව දෙනෙක් ගුරුදා උදේ පාන්දර පොඩිමැණිකේ දුම්රියෙන් බදුල්ල බලා පිටත් විය.නවය නපුරු වුවද අපට නම් එය වාසනාව ගෙනදුණි.:ඩි :ඩි .දුම්රිය සේවයේ වූ අකාර්යක්ෂමතා

නිසා අපට සුළු සුළු අකරතැබ්බයන්ට මුහුණ පෑමට සිදු විය.නමුත් සමස්තයක් ලෙස ගත විට එය විනෝද බර එකක් විය.

පාන්දර 4 සිට කොටුව දුම්රිය පොළේ රැඳී සිට 5ට පමණ පැමිණි දුම්රියට අපි ගොඩ වුනේ රිසිසේ යෑමට දෙවන පන්තියේ එකළඟ අසුන් කිහිපයක් අල්වා ගැනීමටය.එහෙත් මහත් අභාග්‍යයකි.දුම්රිය පරිපාලන නිලධාරීන්ගේ ස්ථානෝචිත ක්‍රියාකලාපයන් නිසා පොඩිමැණිකේ දුම්රියේ දෙවැනි පන්තියේ මැදිරි යොදා තිබුනේ 2කි.:ඩි :ඩි.දෙවැනි පන්තියේ ප්‍රවේශ පත්‍ර ලබා තිබු මගීන් මැදිරි 4 කට සෑහෙන පරිදි සිටියද කුමක් කරන්නද?ඔවුන් සියල්ලටම සිදු වුයේ වැඩිපුර මුදල් ගෙවා අවසානයේ 3 වෙනි පන්තියේ යාමටය.මෙය දුම්රිය සේවයේ ගුණාත්මක භාවයට එල්ලවූ තද බල පහරකි.අපටද කරන්නට දෙයක් නුහුයෙන් අපිද 3 වෙනි පන්තියේ මැදිරියකට සේන්දු වී හරිබරි ගැසී වාඩි වීමු.මෙම දුම්රියේ 3 වෙනි පන්තියේ මැදිරිද තිබුනේ 4 ක් හෝ 5ක් පමණි.:ඩි :ඩි.මෙය වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම පොඩිම පොඩි මැණිකේ කෙනෙක් විය. :ඩි .දුම්රිය බලධාරීන් මිට වඩා වගකීමෙන් කටයුතු කරන්නේ නම් මැනවි යැයි අපට සිතුණි.මන්ද කොළඹ - බදුල්ල දුම්රිය ගමනට අවම වශයෙන් පැය 10 කට වඩා ගත වේ.මෙවැනි දිගු ගමනක යෙදෙන මගීන්ට සැප පහසුව,සනීපාරක්ෂාව අත්‍යවශ්‍යයි.එය ගෙවන ප්‍රවේශ පත්‍ර මිලට සරිලන පරිදි සැපයිය යුතුය.නමුත් මෙම දුම්රියේ පැවති ජල පහසුකම්,වැසිකිලි පහසුකම් දියුණු ජන කොට්ටාශයකට කිසිසේත් ගැලපෙන්නේ ද ප්‍රමාණවත් වන්නේ ද නැත.නවීන පහසුකම් වලින් යුතු තව මැදිරි කිහිපයක් වත් මෙම දුම්රියට එක්කරන්නේ නම් එය දුම්රිය සේවයේ උන්නතියට හේතුවනු නොඅනුමානයි.

කෙමෙන් කෙමෙන් දුම්රිය ඇදීයත්ම තැනිතලා මිටියාවත් අපට සමුදෙන්නට විය.ඒ වෙනුවට අපි පිළිගැනීමට අභිමුව පැමිණියේ අහස සිඹින ගිරි කඳුරුය.දේශගුණ විවිධත්වය මැනවින් කියාපාන ක්‍රාන්ති කලාපද පසුකරමින් ඇදුන දුම්රිය ගමන අහ්ලාදජනක විය.ගත දැවටෙන සීත සුළඟ,සෞම්‍ය වටපිටාව මනෝරම්‍ය විය.මේ සියල්ල පරදන අප සගයන්ගේ සුමියුරු ගී නාදය වඩාත් නන්දනීය විය.දුම්රිය හඬ පරදන කෞශාන්ගේ හා ගලේ අයියගේ බොංගෝ වාදනය දුම්රිය මැදිරියේ සිටි මගීහු එකම රිද්මයකට අනුගත කරවන ලදී.ගමන මද දුරක් යන විට මැදිරියේ උන් මගීහු සියල්ලෝම අපේ ගී රාවයට අත්වැල් අල්ලන්නට වුහ.ඒ අතර මැදිරියේ උන් ගිටාරයක්‌ අතින් ගත් අයියා කෙනෙකුද අපේ සින්දු වලින් ඔද වැඩි ගිටාරය වයමින් අප සමග එක් විය.එය පුරා පැය 3 ක් තිස්සේ නන්දනිය පැදුරු සාජ්ජයක සිරි ගති.සැබවින්ම එය ආනන්දජනක ඇරඹුමක් ම විය.

අපට දහවල් පාතරාසය මතක් වන්නටවුයේ කුසගිනි දැනෙන්නට වූ විටය.සවස 4 දක්වා ගමන දික්වන බැවින් දුම්රිය ආපනශාලාව අප පිහිටට සිටි එකම හිතවතා විය.අහෝ!!!ඛේදයකි.නැවත වරක් දුම්රිය පරිපාලනයේ අකාර්යක්ෂමතාවය මතුව එයි.මෙහි පැවති ආපනශාලාව දීර්ඝ ගමනකට කිසිසේත් උචිත එකක් නොවිය.එහි ආහාරපාන තිබුනේ සීමිත ප්‍රමාණයකි.ඒවා පිරිසිදු බවින් තොර මෙන්ම මිලෙන්ද අධික විය.මෙය මහත් ලජ්ජා සහගත සුරා කෑමකි.දෙස් විදෙස් සංචාරකයන් විශාල පිරිසක් සිටි මේ දුම්රියේ ,දුම්රිය බලධාරීන් ඔවුනට අවශ්‍ය අවම පහසුකම්වත් සලසා තිබුනේ නැත.ප්‍රවේශ පත් මුදල් වලට නිකුත් කරන විට අයකරගන්නා මුදලට සරිලන ලෙස පහසුකම් සැපයීමට දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුව බැඳී නොසිටින්නේද?රුහුණු කුමාරිය මෙන්ම පොඩි මැණිකේට ද හැඩ වැඩ දමා ඔසරියක් අන්දවා ගන්නේ නම් දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවට ඉන් ඉමහත් ලාභයක් ලැබිය හැකි වනු නොඅනුමානය.මෙවැනි අඩුපාඩු මගහරවා ගැනීම රටේ සංවර්ධනයට ද එක් පසෙකින් දායක වේ.

මෙසේ පුරා පැය 10 කට අධික කාලයක් සොබාසිරි විඳිමින් යෙදී දුම්රිය ගමන සවස 4.30 ට බදුල්ල දුම්රිය ස්ථානයෙන් අවසන් විය.

(දුන්හිඳට ගිය සවාරිය පිළිබඳව ඊළඟ ලිපියෙන් හමුවෙමු..........)